Seymour Duncan Pearly Gates (SH-PG1) İncelemesi

Seymour Duncan Pearly Gates (SH-PG1)

Öncelikle Duncan’ın en sevdiğim manyetiklerinden biridir. Mehmet Barlo kendi blogunda PAF manyetikleri ile ilgili detaylı bilgi vermişti. İşte orada yazılı olan bilgiler burada da geçerli. Öncelikle Seymour Duncan Pearly Gates Alnico 2 mıknatıslı bir PAF klonu ama herhangi bir PAF değil. Billy Gibbons’a (ZZ Top) ait bir 1959 Gibson Les Paul’ün manyetiğinin kopyaları. 

Gibbons'un Meşhur Pearly'si

Billy Gibbons bu 59 LP’ünü pek severmiş (gitarın adı da “Pearly” bu arada, manyetiğin adı da oradan geliyor) ancak zaman geçmiş, alet iyice değerlenmiş ve her stüdyoya, uzun süren turnelere taşıyamaz olmuş. Doğal olarak elindeki güncel üretim LP’ler için de bu tür ton verecek manyetiklerin arayışına girerek Seymour Duncan’a gelmiş. Orada manyetiklere hasar vermeden yapılabilecek her türlü analiz yapılmış ve nihayetinde bu muhteşem manyetikler çıkmış. İyi ki de çıkmış ve bizler de bugün, o manyetikleri kendi gitarlarımıza takabiliyoruz.

Gibbons Gitarı ile, Eski Günlerde...

Standart katalog bilgilerine bir göz atacak olursak;

Bobin Teli Kalınlığı: 42 Numara (AWG)

Bobin Teli İzolasyon Türü: Düz Emaye

Bacaklar: Kısa Bacaklı

D.C. Direnci: Sap Modeli 7,3KOhm - Köprü Modeli 8,35KOhm

Rezonans Tepesi Değeri: Sap Modeli 7,50KHz - Köprü Modeli 6,50KHz

EQ: 6 / 5 / 9 (B-M-T)

Mıknatıs Türü: Alnico II

Kablo Sayısı: 4 kablolu

Öncelikle bu manyetik düz emaye (plain enamel) kaplanmış 42 numara (AWG) kalınlıktaki tellere sahip, alnico 2 mıknatıslı, sapta 7,3KOhm (bendeki 7,08K), köprüde 8,35KOhm (bendeki 8,17K) çeken, yaygın PAF'lardan biraz daha güçlüce (“hot” babında) bir PAF klonu. Yani Duncan'ın daha düz Alnico II Pro'suyla akraba. Tonalite olarak ise size bol ama alnico 5 mıknatıslı PAF’lardaki kadar gergin olmayan, görece daha yuvarlak hatlı baslar ve bol tizler sunan bir manyetik ki netlik sorunu, çamurlaşma (gitarına bağlı olmak kaydıyla) kolay yaşamayabilirsiniz. Ancak Pearly Gates’i diğer A2 PAF klonlarından (mesela diğer bir A2 PAF klonu olan Duncan Alnico 2 Pro'dan) ayıran ana unsur tiz tarafa yakın olan orta frekansların (hi-mid) vurgulu olması/bağırtkanlığı. Cidden ZZ Top’tan “Brown Sugar” şarkısının girişini düşünün; o sesi yakalamak için çok ideal bir yapısı var. 

Bu manyetiği çok seven Dickey Betts, Warren Haynes ve Joe Satriani gibi üstatları da anmadan geçmemek lazım. 

Bu manyetiğin Warren Haynes ve Joe Satriani gibi sevenleri var

Joe Satriani'nin bu videoda kullandığı gitar Pearly Gates set takılı

Mid frekanslardaki yapısı sebebiyle miksten sıyrılma, kendini duyurma konusunda gayet yerini belli ettiren cinsten bir manyetik. Bu yön Duncan JB gibi bol sarımlı manyetiklerde de var. Ancak o kılıktaki manyetiklerde tizler/netlik konusunda sıkıntılar yaşanabiliyorken ve dahası o gırtlaktan gelen “nasal” sesten kaçış yok iken Pearly Gates’de bu sıkıntılara mahkum değilsiniz. JB, bu bakımdan daha odaklı bir manyetik gibi gelir bana. Yani bol sarımlı ve bağırtan bir yırtıcıdır o. AC-DC türevi çok güzel hard rock tonları alabilirsiniz. Ancak, işte o güçlü olduğu yön, onun sınırlarını da belirler. Hele LP/SG kılıklı bir gitar ve Marshall Plexi/JCM800 türü bir amfi ile... Ancak Pearly Gates size kabaca böyle bir yön veriyor, üstelik dahasını da... Ayrıca oldukça dinamik bir manyetik; pena ve parmak tekniklerine, şiddetine tepkisi belirgin. Bu bir artı, benim için ki nasıl çalarsan çal, ne kadar kuvvetli veya zayıf penalarsan penala "benim tonum bu, seni moron!" kılığında bir şey değil :)

Teksas blues, rock, hard rock gibi müziklerden füzyon cazlarına dek, pek çok türdeki müzikler için gayet güzelce kullanabilmeniz mümkün. Slide çalıyorsanız, yine çok sevebilirsiniz. Les Paul'lere ve o tür maun gövde+sap kombinasyonlu gitarlara çok yakıştırıyorum, eğer ki çok cansız ve koyu bir tonu yoksa. Dahası Strat ve süperstratlara da, bence, çok yakışıyor. Duncan'ın çoğu diğer standart üretim manyetiklerinden biraz daha pahalı, evet, ama cidden özel bir humbucker. 

Pearly Gates bir Strat'ın üzerinde...

NOT: Bu manyetiği öğrenmeme vesile olan Mehmet Barlo Hocam'a, deneyip, izlenimlerimi yazmam için manyetikleri bana gönderen Seymour Duncan yetkilileri Alex Semple ve Scott Olson'a da teşekkürü bir borç bilirim.

Tarafımdan yazılmış olan bu içerik Sound Dergisindeki "Gitarizm" Köşesinde yayımlanmıştır. İzin alınmaksızın ve/veya "TAM" kaynak gösterilmeksizin alıntılanması, kopyalanması durumunda derginin yayımcı şirketi gerekli her türlü yasal yaptırımlara başvurmaya yetkilidir.